Etrafımda tüp bebek tedavisi gören bir çok tanıdığım vardı ama kendi başıma gelene kadar bu tedavilerde nasıl bir süreç izlendiÄŸini tam anlamıyla bilmiyordum. Ä°lk denememde hamile kaldım. Üç ay çok dikkat ettim. Sonra her ÅŸeyi yapabilecek durumdaydım. Geziyordum, iÅŸ yapıyordum. GebeliÄŸim 21 haftalıktı. O zamana kadar hiçbir sorun yoktu. Ama 5 aylıkken erken doÄŸum tehlikesi yaÅŸadım. Ve maalesef durduramadık. Çok uÄŸraÅŸtık, Bir hafta hastanede yattım ama durduramadık.”

Ya ikinci deneme?

Ä°lk denemenin ardından uzunca bir süre tedavi gördüm. Bu kez de kistim çıktı. DondurulmuÅŸ yumurtalarımla tedavi için uÄŸraÅŸtığımız her defasında baÅŸka bir saÄŸlık sorunum ile karşılaşıyorduk.”

Bu arada psikolojiniz nasıldı?

Başından geçmeyen neler yaÅŸadığımı bilemez. Ä°nsanlar soru sordukça eski yaÅŸadıklarımı hatırlayıp, daha da kötü oluyordum. Ä°yi niyetle olsa da çok üzülüyordum, psikolojim daha da bozuluyordu”Ä°lk iki tüp bebeÄŸin sonunda gebelik kaybı ile karşılaÅŸmıştı Birgül MeslioÄŸlu. Çok üzülmüÅŸtü. 4 yılda 3 tüp bebek ve 3 aşılama yaptı. Ä°renbe Ailesinin enerjisi ve güleryüzü ayakta tuttu onu. Birgül hanım, doktorunun yaklaşımını; tebüssüm ederek, “Bir insanın hiç mi kötü günü olmaz! Hep olumlu ve güleryüzlüydü.” sözleri ile anlatıyor.

Peki, üçüncü hamilelik nasıl geçti?

Hamilelikte ilk 3 ay genel olarak iyiydim ama sonrası çok zordu. 15 günde bir Ä°renbe’ye gidiyordum. GebeliÄŸim çok zorlu geçti. 10 gün kayınvalidemin 10 gün annemin yanında kaldım, sürekli yattım ve hiçbir iÅŸ yapamadım. Ä°lk 3 ayın sonunda rahim aÄŸzına dikiÅŸ atıldı. Her ayın geçmesini bekliyordum erken doÄŸum tehlikesi olduÄŸu için. Ancak 4 aylık olunca yine kasılmalarım baÅŸladı. Ancak doktorlarımın sayesinde erken doÄŸum önleyici tedavilerle kasılmaları durdurduk. Her geçen gün mutlu sona yaklaÅŸtığımızı hissediyor, sabrediyordum.”

Ve mutlu son: Ä°kizler dünyaya geliyor...

Çocuklarım 31 haftalık doÄŸdu. Gayet saÄŸlıklıydılar. Ä°kiz oldukları halde kiloları da yerindeydi ama yine de bir süre kuvözde kaldılar. Ä°simleri Åžerife ve Serdar. Åžerife 14, Serdar ise 25. günde geldiler yanıma.”

Genel anlamda ÅŸöyle bir geriye dönüp baktığınızda, neler hissediyorsunuz?

Artık zor günler geride kaldı. Hep iyi ÅŸeyleri düÅŸünüyorum. EÅŸim her zaman yanımdaydı ve bana hep destek oldu. 6 ay boyunca hep yattım. Çok heyecanlıydım. Hastane ortamı çok güzeldi. Doktorlar, hemÅŸireler, diÄŸer personel... Hepsi o kadar iyiydi ki, vakit bir ÅŸekilde geçiyordu, heyecanım azalıyordu. Bir aile gibi olmuÅŸtuk. Ben orada beklerken kimse yanımdan gülümsemeden geçmiyordu, o insanların destekleri, gülümsemeleri olmasa belki de tedaviyi bırakırdım. Çünkü bu çok uzun bir süreç, uzun bir tedavi dönemi gerekiyor ve bu süreçte moral çok önemli oluyor. EÅŸimin ailesi de gelip giderken ve her konuda bana inanılmaz destek oldu. Olayın maddi yönü de var tabi. Kendi ailem ve eÅŸimin ailesi en büyük destekçilerimizdi.”

Hiç tedaviyi bırakmayı düÅŸündüÄŸünüz zamanlar oldu mu? UmutsuzluÄŸa kapıldığınız anlar yani...

Acaba olacak mı, olmayacak mı?” düÅŸüncesi moralimi çok bozuyordu. Sırf bu yüzden eÅŸimin; “tedaviyi bırakalım” dediÄŸi zamanları ya da arkadaÅŸlarımın; “baÅŸka hastaneye git” önerilerini hatırlıyorum. Hem doktorum hem de hastane personeli enerjimi hep yüksek tutuyordu. Bir kez olsun bile düÅŸünmedim hastanemi deÄŸiÅŸtirmeyi veya tedaviyi bırakmayı.”

Ya ikinci deneme?

Ä°lk denemenin ardından uzunca bir süre tedavi gördüm. Bu kez de kistim çıktı. DondurulmuÅŸ yumurtalarımla tedavi için uÄŸraÅŸtığımız her defasında baÅŸka bir saÄŸlık sorunum ile karşılaşıyorduk.”

Bu arada psikolojiniz nasıldı?

Başından geçmeyen neler yaÅŸadığımı bilemez. Ä°nsanlar soru sordukça eski yaÅŸadıklarımı hatırlayıp, daha da kötü oluyordum. Ä°yi niyetle olsa da çok üzülüyordum, psikolojim daha da bozuluyordu”

Ä°lk iki tüp bebeÄŸin sonunda gebelik kaybı ile karşılaÅŸmıştı Birgül MeslioÄŸlu. Çok üzülmüÅŸtü. 4 yılda 3 tüp bebek ve 3 aşılama yaptı. Ä°renbe Ailesinin enerjisi ve güleryüzü ayakta tuttu onu. Birgül hanım, doktorunun yaklaşımını; tebüssüm ederek, “Bir insanın hiç mi kötü günü olmaz! Hep olumlu ve güleryüzlüydü.” sözleri ile anlatıyor.

Peki, üçüncü hamilelik nasıl geçti?

Hamilelikte ilk 3 ay genel olarak iyiydim ama sonrası çok zordu. 15 günde bir Ä°renbe’ye gidiyordum. GebeliÄŸim çok zorlu geçti. 10 gün kayınvalidemin 10 gün annemin yanında kaldım, sürekli yattım ve hiçbir iÅŸ yapamadım. Ä°lk 3 ayın sonunda rahim aÄŸzına dikiÅŸ atıldı. Her ayın geçmesini bekliyordum erken doÄŸum tehlikesi olduÄŸu için. Ancak 4 aylık olunca yine kasılmalarım baÅŸladı. Ancak doktorlarımın sayesinde erken doÄŸum önleyici tedavilerle kasılmaları durdurduk. Her geçen gün mutlu sona yaklaÅŸtığımızı hissediyor, sabrediyordum.”

Ve mutlu son: Ä°kizler dünyaya geliyor...

Çocuklarım 31 haftalık doÄŸdu. Gayet saÄŸlıklıydılar. Ä°kiz oldukları halde kiloları da yerindeydi ama yine de bir süre kuvözde kaldılar. Ä°simleri Åžerife ve Serdar. Åžerife 14, Serdar ise 25. günde geldiler yanıma.”

Genel anlamda ÅŸöyle bir geriye dönüp baktığınızda, neler hissediyorsunuz?

Artık zor günler geride kaldı. Hep iyi ÅŸeyleri düÅŸünüyorum. EÅŸim her zaman yanımdaydı ve bana hep destek oldu. 6 ay boyunca hep yattım. Çok heyecanlıydım. Hastane ortamı çok güzeldi. Doktorlar, hemÅŸireler, diÄŸer personel... Hepsi o kadar iyiydi ki, vakit bir ÅŸekilde geçiyordu, heyecanım azalıyordu. Bir aile gibi olmuÅŸtuk. Ben orada beklerken kimse yanımdan gülümsemeden geçmiyordu, o insanların destekleri, gülümsemeleri olmasa belki de tedaviyi bırakırdım. Çünkü bu çok uzun bir süreç, uzun bir tedavi dönemi gerekiyor ve bu süreçte moral çok önemli oluyor. EÅŸimin ailesi de gelip giderken ve her konuda bana inanılmaz destek oldu. Olayın maddi yönü de var tabi. Kendi ailem ve eÅŸimin ailesi en büyük destekçilerimizdi.”

Hiç tedaviyi bırakmayı düÅŸündüÄŸünüz zamanlar oldu mu? UmutsuzluÄŸa kapıldığınız anlar yani...

Acaba olacak mı, olmayacak mı?’ düÅŸüncesi moralimi çok bozuyordu. Sırf bu yüzden eÅŸimin; “tedaviyi bırakalım” dediÄŸi zamanları ya da arkadaÅŸlarımın; “baÅŸka hastaneye git” önerilerini hatırlıyorum. Hem doktorum hem de hastane personeli enerjimi hep yüksek tutuyordu. Bir kez olsun bile düÅŸünmedim hastanemi deÄŸiÅŸtirmeyi veya tedaviyi bırakmayı.”